www.silentlandrpg.fora.pl

Amir

- Te sprawy i ciebie będą dotyczyć, zobaczysz... - zauważył.
- Tak, to prawda. Zbroją się, nieustannie. Mieszają nam wszystkim w głowach, choć owszem, same starają się trzymać serca lasu. Są uprzejme, gdy się z nimi paktuje, ale ile w tym szczerości, tego nie wie nikt, raczej mają swoje plany. Poza tym nienawidzą innych za zuchwałości. Nikomu nie dogodzisz.

Zahir

-Cóż tak bywa... Ja jestem wolnym duchem. Podróżuję kiedy chcę i jak chcę, służę komu chcę i ile czasu chcę. Sam wybieram sobie panów, choć z reguły nie lubię mieć kogoś nad sobą. Chyba, że dobrze płaci, to już inna historia. Szkolono mnie w armii, to prawda, ale jakoś nie czuję do niej przywiązania.

Amir

- Ja chcę doprowadzić do pojednania między ludami. Krążą niepokojące wieści i nie chcę, by to jeszcze bardziej doprowadziło nas do zguby. Czas jednak pokaże jak będzie. Służę komuś, ale i tak czuję się wolny, może właśnie przez to, że do tego samego dąży ten, któremu pomagam. A strzec należy się jeszcze bardziej demonów. To najgorsze zło...

Zahir

-Gorsze od Amazonek... Człowiek nie da im rady. Chyba, że posiada dżina; to potężne istoty. Mój ród posiadał takiego.
-Cóż, to demony namieszały i doprowadziły do wojen, bynajmniej tak mnie nauczono, czy to prawda...

Amir

- Tego nie wiem, było dwóch, którzy mogli powiedzieć czy to prawda... mogli lecz zaginęli - podjął temat, zastanawiając się nad tym.
- A i bóstwa nie sprzyjają. Nie schodzili na ziemię przez lata, czekając na swój czas. A przecież potrafią kierować losami wielu. Jeśli nasz świat ma żyć w ciągłej walce i zniszczeniu, lepiej niech to się zakończy jak najszybciej...

Zahir

-Podziękuję- wstał.- Ja jednakowoż wolałbym jeszcze żyć. Tylu rzeczy jeszcze nie zrobiłem. To się tak nie skończy- pokiwał głową.- Jeszcze niejednej Amazonce pokażę, gdzie jej miejsce, niejednemu demonowi umknę, niejednego schwy...- ugryzł się w język. Znowu o mały włos nie wypaplał swojego prawdziwego zajęcia. Nie łatwo jest być łowcą nagród. Tym bardziej, że dla nagrody często zapominał o swych skrupułach. Potrafił przyszpilić nawet jednego ze swoich. Cóż, często zachowywał się jak drań. Czasami ruszało go sumienie, ale tylko czasami.

Amir

- Dopiero się okaże kto jest dobry, a kto zły. Czasem nie łatwo jest to osądzić za pierwszym razem, trzeba czasu... - wychylił się znowu z namiotu.
- Jest lepiej. Niedługo można ruszać. Zechcesz mi towarzyszyć? - zapytał Amir spokojnie. - Póki nie znajdziesz wierzchowca lepiej nie podróżować samemu. A do miasta jeszcze daleko. Poza tym łatwiej ci będzie rozeznać się w ty, co się dzieje, mogąc dostać się w kazde miejsce. Jak będzie, przystaniesz na to?

Zahir

Zahir przymknął oczy, szanse na to, że odnajdzie swojego konia były raczej marne. Na szczęście miał w torbie sakiewkę i sporo dukatów. Zawsze mógł zaopatrzyć się w nowe zwierzę w mieście.
-Myślę, że nie zaszkodzi- odparł po chwili.- Zgoda.

Amir

- Pokażę ci gdzie są najbardziej uczciwi ludzie, którzy skłonni ci będą pomagać - zaoferował się Amir, rad z jego słów.
- Przy okazji dowiemy się, co też nowego słychać u władcy i wśród Amazonek. Nad tym lądem zbierają się czarne chmury. Czuję to... - Amir znowu wrócił do głaskania swojego sokoła.

Zahir

-Licho nie śpi- rzucił krótko.- I dziękuję bardzo za pomoc.

Amir

- To dla mnie przyjemność - otworzył wejście do namiotu i z ulgą ujrzał, iż burza piaskowa przeszła, tylko czasami mocniejsze powiewy wiatru zagarniały w ich stronę piach, lecz to nie było już nic, co mogło im przeszkodzić. Uwolnił swojego konia, puszczając go wolno. Wiedział, ze ten nie ucieknie. Był nauczony do posłuszeństwa swemu panu.
- Przed zmrokiem powinniśmy opuścić pustynię - powiedział w końcu.

Zahir

Zahir wyszedł za towarzyszem z namiotu. Rozejrzał się dookoła, po koniu nie było śladu, ani tez po torbach z prowiantem.
-Był koń, nie ma konia...- westchnął do siebie.- Nie z takimi trudnościami się radziło- skwitował po chwili.- Nie była to jakaś wyjątkowo ostra burza, ale i tak dała popalić- zwrócił się do Amira. Gdzieś w oddali zamajaczyło mu większe obozowisko.
-Karawana- rzucił. A przez myśl przemknęło mu, że może być to ta sama, którą spotkał jakieś trzy dni temu, zanim zboczył z traktu.
-Nic dobrego- mruknął. Podróżował z nią stary Mustafa, który stanowczo za dużo o nim wiedział, a dodatkowo zbytnio się rozgadywał. Zahir nie chciał, aby ktoś zniechęcił do niego nowo poznanego. Co bądź potrzebował jego pomocy, bo łowca bez konia, to jak szaman bez swoich eliksirów.

Amir

- Hmm - mruknął do siebie mężczyzna, myśląc nad czymś usilnie.
- Mogę ich dogonić i kupić zwierzę, mówiąc, że to dla towarzysza, który został z tyłu. Ty nie będziesz musiał ich oglądać, a ja ci pomogę. Prosta sprawa. Podróż wtedy będzie krótsza.

Zahir

-Ostatecznie...- rzucił po dłuższym namyśle.- Średnio widzę pieszą podróż do miasta.
Zahir czuł się pewniej w siodle niż na ziemi. Bardzo przywykł do podróżowania koniem i niezbyt uśmiechało mu się używać nóg, aby dostać się do miasta. Zrobiłby to w ostateczności, jednak, skoro miał taką możliwość, wolał poczekać i później wsiąść na konia.

Amir

- Nie ma problemu - wzruszył ramionami, po czym bez zbędnych ceregieli wskoczył na konia i popędził na nim w kierunku karawany. Jego koń był przyzwyczajony do jazdy po pustyni. Bo i też nie był to zwyczajny wierzchowiec.
Kiedy dotarł do handlarzy, wyciągnął rekę ku niebu, sygnalizując iż przybywa w dobrych zamiarach. karawana zatrzymała się. Najwyższy z mężczyzn, postawny, barczysty brunet, na którego głowie lśnił turban chroniący przed słońcem, wyjechał mu na przeciw.
Przez kilka minut rozmawiali i gestykulowali, az ten drugi w końcu dał znać, by przyprowadzono mu konia. Amir zapłacił za zwierzę, po czym skłonił się mężczyźnie i wrócił, trzymajac za wodze kupionego konia, do czekajacego Zahira.